Σε όλες τις σχολές χορού της Ελλάδας που έχω βρεθεί, υπάρχει μια βασική έλλειψη. Οι Άνδρες. Ή όπως το λέμε εμείς, Καβαλιέροι. Ένας μεγάλος αριθμός γυναικών που μαθαίνουν βήματα, και πάρα πολύ λίγοι καβαλιέροι μαζι με το δάσκαλο, να συμπληρώνουν το χορευτικό ζευγάρι.
Ενώ οι γυναίκες είναι πολύ ανοιχτές στο Χορό, οι άνδρες έχουμε μια μεγάλη άρνηση με αυτό.
Οι λόγοι, διάφοροι. Η αλήθεια, εκκρεμεί.
Πρώτα απ' όλα υπάρχει στην Ελλάδα το στερεότυπο ότι ο άνδρας που χορεύει έχει λιγότερη αρρενωπότητα από τους υπόλοιπους. Αυτό βέβαια είναι μία γενικότερη κατάσταση κατά την οποία ο άνδρας "δεν επιτρέπεται" να εκφράζεται ελεύθερα, να έχει ευαισθησία, και να εκθέτει την εσωτερικότητα του, γιατί έτσι είναι λιγότερο αρσενικός. Δηλαδή η σιωπηλή συμφωνία θέλει τον άνδρα δυνατό, σκληρό και βράχο, χωρίς αναζητήσεις και καλλιτεχνικές ανησυχίες.
Επίσης, υπάρχει η πεποίθηση οτι Χορός και ιδιαίτερα οι Λάτιν χοροί, έχουν ένα γυναικείο κούνημα και μια "ελαφρότητα". Αυτή η λαθεμένη άποψη φοβίζει ακόμα περισσότερο έναν άνδρα να μπει και να δοκιμάσει να χορέψει.
Τέλος, βαθαίνοντας λίγο περισσότερο στο τι συμβαίνει στην πραγματικότητα, εμφανίζεται ο μεγαλύτερος αποτρεπτικός παράγοντας, που είναι η ντροπή. Οι περισσότεροι άνδρες που συζητάω και παροτρύνω να χορέψουν, απαντούν με την έκφραση "Μ' αρέσει αλλά δεν το 'χω".
Η αλήθεια είναι ότι δε μας αρέσει να είμαστε "έξω απ' τα νερά μας". Δε μας αρέσει η έκθεση, γιατι έτσι νιώθουμε αδύναμοι. Και νομίζουμε οτι αυτό είναι κακό.
Όλα αυτά, είναι υπάρχοντα και αποδεκτά.
Το θέμα όμως στην όλη κατάσταση, είναι αυτό που χάνουμε μέσα απ' όλη την παραπάνω προκατάληψη.
Στο Χορό ο Άνδρας είναι η αρχή. Είναι εκείνος που παίρνει την πρωτοβουλία, αναλαμβάνει την ευθύνη και καθοδηγεί την ντάμα να εμπιστευθεί και να κάνει το βήμα. Αυτό από μόνο του, όχι μόνο θηλυπρεπές δεν είναι, αλλά σου επιστρέφει πίσω όλη την αίσθηση του ρόλου που είμαστε φτιαγμένοι να έχουμε.
Για να κάνει ο άνδρας το πρώτο βήμα, σημαίνει οτί είναι εκείνος που έχει το χάρισμα να αισθάνεται το ρυθμό, να παίρνει την απόφαση, και να δίνει στη γυναίκα την κίνηση. Είναι εκείνος που γνωρίζει το βήμα του, και την κίνηση που χρειάζεται να κάνει με τα χέρια και το σώμα του, για να καθοδηγήσει σωστά και να δώσει το μήνυμα με ακριβή, συγκεκριμένο και οριοθετημένο τρόπο.
Χαρακτηριστικά που όχι μόνο χρειαζόμαστε, αλλά και πολλές φορές προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι τα έχουμε, γιατί στην πραγματικότητα νιώθουμε ανασφαλείς.
Να λοιπον η ευκαιρία να τα βιώσουμε!
Πέρα απ' αυτό, ο Χορός είναι μία άσκηση κατά την οποία μπορεις ν' αποκτήσεις αρμονία στην κίνηση, συνειδητότητα στο σώμα, και καθώς είναι μια μορφή έκφρασης που πηγάζει κατευθείαν από το σώμα, αποσυμφορίζει πράγματα που έχουμε κλειδωμένα, και επιτρέπει να πηγάζει από μέσα Χαρά και Ζωντάνια.
Η αλλαγή που βλέπω στους άνδρες που τελικά αποφασίζουν να αφήσουν πίσω τους ότι τους περιόριζε και να δοκιμάσουν να χορέψουν, είναι πρώτα απ' όλα η συνειδητοποίηση οτι δεν είχε καμία σχέση μ' αυτό που πίστευαν και ανακαλύπτουν ένα τελείως άγνωστο πεδίο δυνατοτήτων.
Επίσης, καθώς οι άνδρες από φυσικού μας είμαστε πιο επικεντρωμένοι και αφοσιωμένοι σε αυτό που κάνουμε, μπορούμε και έχουμε μια πολύ σταθερή και ανοδική πορεία όταν μαθαίνουμε Χορό.
Ζούμε σε εποχή που όλα αλλάζουν. Φεύγει ότι παλιό και μικραίνει η άρνηση. Έτσι, ήρθε η ώρα να επιτρέψουμε στον πάγο να λιώσει και να αρχίσουμε να οδεύουμε στη θέση που χρειάζεται να έχουμε. Ο Άνδρας που επιτρέπει να είναι ο εαυτός του, να έχει το ρόλο του, δίνει το βήμα και βιώνει τη χαρά της έκφρασης και της πρωτοβουλίας.
Έτσι φίλε μου, δοκίμασε ν' ανοίξεις τον ορίζοντά σου και κάνε ένα βήμα στο καινούργιο.
Ξεκίνα Χορό!
